Analiza stateczności w fazie budowy
Obliczenia stateczności w fazie budowy bazują na bieżącym stanie naprężeń, odkształceń plastycznych i innych zmiennych stanu. Stan ten jest wynikiem standardowej analizy naprężeń, która zawsze poprzedza analizę stateczności w danej fazie budowy. Zachowanie stanu początkowego konstrukcji gwarantuje, że po pomyślnej analizie naprężeń wskaźnik stateczności FS będzie większy lub równy 1.
W trakcie analizy stateczności następuje stopniowa redukcja parametrów wytrzymałościowych gruntów, a mianowicie kąta tarcia wewnętrznego i spójności. Prowadzi to do powstawania stref plastycznych i redystrybucji naprężeń. Redukcja parametrów wytrzymałościowych trwa tak długo, jak długo zostanie zachowana równowaga konstrukcji. Jeżeli nie można osiągnąć równowagi, analiza zostaje zakończona, a program podaje obliczony współczynnik bezpieczeństwa. Typową przyczyną niestateczności jest powstawanie globalnej powierzchni poślizgu.
Przy obliczaniu stateczności należy pamiętać, że niektóre modele materiałowe (sprężyste, zmodyfikowane sprężyste) i niektóre elementy konstrukcyjne (belki, podpory, elementy sztywne) mają nieskończoną wytrzymałość i nie ulegają odkształceniom plastycznym ani innym trybom zniszczenia. Analiza stateczności w fazie budowy pozwala na zastosowanie, poza modelem hipoplastycznym dla gliny, wszystkich modeli materiałowych.
Kotwy
Model elementów skończonych służący do analizy stateczności jest identyczny z modelem stosowanym w analizie naprężeń. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy kotwy są dodawane do obliczeń w danej fazie budowy, lub gdy istniejące kotwy są dodatkowo sprężone. W takich przypadkach kotwy są uwzględniane w analizie naprężeń jako pary sił o określonych wartościach, aby zapobiec relaksacji siły sprężenia wstępnego w tej fazie. Jednak w analizie stateczności kotwy są już traktowane jako elementy prętowe, a ich sprężenie może się zmieniać w trakcie analizy. Kotwę można nawet wykluczyć z analizy, jeśli np. przekroczona zostanie jej wytrzymałość na rozciąganie.