Stateczność
W obliczeniach stateczności (współczynnik bezpieczeństwa) program redukuje początkowe parametry wytrzymałościowe - kąt tarcia wewnętrznego i spójność - do momentu wystąpienia zniszczenia. Wynikiem obliczeń jest wtedy współczynnik bezpieczeństwa, który odpowiada klasycznej metodzie równowagi granicznej.
Analiza z użyciem współczynnika bezpieczeństwa wymaga zastosowania elementów o sześciowęzłowych. Ze względu na to, że głównym mechanizmem zniszczenia jest poślizg plastyczny wymagane jest również zastosowanie dla wszystkich gruntów modelu plastyczności Mohra-Coulomba, modyfikowanego modelu Mohra-Coulomba lub modelu Druckera-Pragera. Ustawienia domyślne można zmieniać w oknie dialogowym "Ustawienia obliczeń".
W trybie obliczeń stateczności jedyne zmienne dostępne do prezentacji graficznej to przemieszczenia (w kierunkach Z i X) oraz równoważne im odkształcenia całkowite i plastyczne. Odkształcenie ośrodka gruntowego odpowiada stanowi zniszczenia osiągniętemu dla zredukowanych parametrów gruntu - dlatego też nie odpowiada ono rzeczywistemu stanowi odkształcenia ośrodka gruntowego. Daje natomiast dobre wyobrażenie o ogólnej reakcji całego zbocza na początku zniszczenia.
Dobrym sposobem przedstawienia wyników analizy plastyczności są wektory przemieszczeń rysowane wraz z ekwiwalentnym odkształceniem plastycznym. Miejscowe odkształcenie plastyczne stanowi widoczną wskazówkę umiejscowienia krytycznej powierzchni poślizgu.
Program umożliwia także analizę stateczności zbocza (skarpy) według teorii stanów granicznych lub EN1997-1, podejście obliczeniowe 3. W ramce należy zdefiniować współczynnik częściowy do kąta tarcia wewnętrznego γM,ϕ oraz współczynnik częściowy do spójności efektywnej γM,c, które redukują parametry. W przypadku zastosowania redukcji według EN 1997 (γM,ϕ = 1,25, γM,c = 1,25), stateczność zbocza spełnia wymagania jeśli FS=1,00.
Ramka "Obliczenia" analiza stateczności zbocza
Rysunek ekwiwalentnego odkształcenia plastycznego - powierzchnia poślizgu